Reunion της τάξης του ‘73

50 χρόνια μετά… (Της Λέττυς Βαρέλλα)

18 από τους 40 δεκαοχτάρηδες που τον Ιούνιο του 1973 φόρεσαν τουαλέτες και κοστούμια για να πάρουν μέρος στην τελετή αποφοίτησης από τη Γερμανική Σχολή Θεσσαλονίκης (φωτογραφία 1)

αντάμωσαν στις 9 Νοεμβρίου, δηλαδή μισό αιώνα μετά, σε μια ψαροταβέρνα της πόλης, όπως φαίνεται στις υπόλοιπες φωτογραφίες.

Ήταν εκεί 7 κορίτσια 68 χρονών: η Βίκυ, η Ελένη , η Κατερίνα και η Κατερίνα, η Λία, η Λέττυ και η Μυρτώ (πού ήρθε ειδικά από την Αθήνα, όπου ζει) και 11 συνομήλικα αγόρια: ο Δημήτρης, ο Βασίλης, ο Γιώργος, ο Δημοσθένης, ο Αλέκος και ο Αλέκος, ο Σάκης, ο Θανάσης, ο Τάκης, ο Μανώλης και ο Ερωτόκριτος (εκπροσωπώντας και τον δίδυμο αδελφό του Γιάννη).

Ο συνδετικός κρίκος της τάξης μας ήταν παραδόξως πάντα ο Δημήτρης ο Μητράκος, παρόλο που ζει στο Μόναχο. Σ΄ αυτόν οφείλουμε και αυτήν την επετειακή συνάντηση. Δημιούργησε την ομάδα Abi_1973 στο Viber, τηλεφώνησε προσωπικά όσους μπόρεσε, επέλεξε το σημείο και το μενού και την επόμενη μέρα μας έστειλε το παρακάτω μήνυμα: «Ευχαριστώ όλους για τις φωτογραφίες που στείλανε, που τελικά δεν είναι τίποτε άλλο από εικονογραφημένες αναμνήσεις.

Ο συμπολίτης μας Ναζίμ Χικμέτ έγραψε σ’ ένα ποίημά του: «…ένας δεκαοκτάχρονος αποκοιμάται δίχως αναμνήσεις». Και ο Νταλί είπε ότι η στιγμή που γεννιέται μια ανάμνηση είναι η στιγμή του αποχωρισμού.

Αν όλ’ αυτά ισχύουν, τότε χτες μετά από πενήντα χρόνια ίσως κατάφεραν οι αναμνήσεις να πάρουν εκδίκηση και να μας ξαναενώσουν για μερικές στιγμές ή και παραπάνω. Και είμαι σίγουρος, μεγάλε Χικμέτ, ότι κάποιοι εξηνταοκτάρηδες πήγαν χτες με αναμνήσεις και με ζέστη καρδιά για ύπνο.

Καλή μας αντάμωση σύντομα πάλι! Σιωπώ με ζεστή καρδιά και τον ευχαριστώ εκ μέρους όλων για τη δημιουργία μιας νέας γλυκιάς ανάμνησης!