Ο ΣΑΓΕΣ αποχαιρετά την Αλεξάνδρα Ζώτου
O ΣΑΓΕΣ αποχαιρετά με θλίψη, αλλά και με αγάπη και μεγάλη αναγνώριση την φιλόλογο Αλεξάνδρα Ζώτου που έφυγε τις τελευταίες ημέρες πλήρης ημερών, σε ηλικία 96 χρονών. Η Αλεξάνδρα Ζώτου υπήρξε μια σημαντική φιλόλογος που δίδαξε πολλές γενιές μαθητών στη Γερμανική Σχολή Θεσσαλονίκης, καθώς δίδαξε στο σχολείο φιλολογικά μαθήματα από το 1959 μέχρι το 1980. Μια υπηρεσία και μια παρουσία που την αναγνωρίσαμε ως Σύλλογος, τιμώντας την στην εκδήλωση που πραγματοπίησε ο Σύλλογος για τους παλιούς μας καθηγητές στο παλιό σχολείο την 1η Μαρτίου 2010, αλλα και στηρίζοντας την εκδήλωση που διοργάνωσε στις 6 Ιουνίου του 2007 μια ομάδα μαθητών προς τιμή της στην αίθουσα εκδηλώσεων της Γερμανικής Σχολής Θεσσαλονίκης. Μια υπέροχη βραδιά που αποτυπώθηκε στο περιοδικό του συλλόγου μας ΣΑΓΕΣ-Themen και είχε τελειώσει με ένα θερμό χειροκρότημα και τους παρευρισκόμενους να σηκώνονται από τις καρέκλες τους για να χειροκροτήσουν την παλιά τους καθηγήτρια.
Για την Αλεξάνδρα Ζώτου μπορεί να πει κανείς πολλά. Όπως θυμάται ο πρώην πρόεδρος του ΣΑΓΕΣ Ορέστης Καλογήρου (78) «το μάθημά της, ακόμη και για εμάς του πρακτικού, ήταν μυσταγωγία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη διδασκαλία της Αντιγόνης στην έκτη Γυμνασίου του "πρακτικού". Δωρική, αυστηρή, τρυφερή, απόμακρη, πολύπλοκη προσωπικότητα με βαθιά καλλιέργεια».
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Αντώνης Οικονόμου, απόφοιτος του ‘79, που μιλά για «μια μοναδική καθηγήτρια. Δυνατή, αυστηρή, δίκαιη, με αγάπη για τους μαθητές της, αλλά και το λειτούργημα της. Ακόμη και μετά την αποφοίτησή μου την συναντούσα και με συμβούλευε πάντα με αγάπη και ρεαλισμό».
Ή ο Χάρης Ηλιόπουλος (‘82), που την είχε φιλόλογο το 1980 και για μια μόνο χρονιά. Γράφει για την Αλεξάνδρα Ζώτου: «Θύμιζε τις περιγραφές που άκουγα παιδί απ' τον πατέρα μου για τον Κωνσταντίνο Μπότσογλου, δάσκαλό του στο Πειραματικό. Θρυλικές μορφές δασκάλων με απύθμενο βάθος γνώσεων, ακλόνητους και ακέραιους χαρακτήρες και μιαν αύρα πολιτισμού που σε διαπότιζε από την πρώτη στιγμή που βρισκόσουν κοντά τους. Δεν έμοιαζαν σε τίποτε με τους δοκησίσοφους κομπάρσους, που ψάχνουν απεγνωσμένα για επιβεβαίωση εξαντλώντας κάθε αυστηρότητα πάνω στους μαθητές, ούτε με τους ανάλαφρους, γλυκανάλατους μαθητοπατέρες, που ναρκισσεύονται για τα παιδαγωγικά τους επιτεύγματα επειδή τα παιδιά τους προτιμούν. Ούτε καν έδειχναν ποτέ, νομίζω, ευτυχισμένοι ή το αντίθετο – κι αυτό ακόμα μάθημα πολιτισμού : για ευτυχία ή δυστυχία ούτε να κομπάζεις, ούτε να μεμψιμοιρείς. Απέπνεαν μόνο εκείνη την ηρεμία του πνεύματος, τη σχεδόν μοναστική θα έλεγα μακαριότητα, που σου δίνει η γνώση των ανθρώπινων πραγμάτων κι η επίγνωση ότι η αξία σου τελικά θα μετρηθεί από άλλους και μόνο στα όσα έχεις κάνει για τους άλλους. Γι αυτό θαρρώ από τότε η γνώμη της δασκάλας μου για μένα μετρούσε τόσο ανεξήγητα πολύ. Με πέτυχε το 1983 να καπνίζω μπροστά στη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου Κοτζιά, με χτύπησε στον ώμο και ξεφύσηξε, “καπνίζεις στο δρόμο, αλλά τουλάχιστον χαζεύεις βιβλία...” και πειράχτηκα πολύ. Δέκα χρόνια αργότερα βρεθήκαμε στο υπόγειο της κυρίας Ραγιά, στην οποία μάλιστα με σύστησε (με όνομα και επώνυμο!) ως έναν αξιόλογο παλιό μαθητή της, στέλνοντάς με στον έβδομο ουρανό. Δέκα και βάλε χρόνια αργότερα ζήτησα και την είδα στο σπίτι της. Δάσκαλος στο δημόσιο λύκειο πια, ίσως σκεφτόμουν “να, τώρα έχω κι εγώ κάτι να δείξω, να μη νομίζει πως χάθηκε εντελώς σε μένα η δουλειά της”. Μα, πράγμα μυστήριο όσο και συγκινητικό, μια άλλη κυρία Ζώτου - όλο εκείνο το βράδυ – με τίμησε μιλώντας μου για τη ζωή της απ' τα παιδικά της χρόνια, γονείς, γάμο, δουλειά, όλους τους δικούς της σταθμούς, σταματώντας κάθε τόσο μόνο για να αναρωτηθεί “αυτό δεν αξίζει κάποιος να τ' ακούσει; να μη ξεχαστεί;” Λέω “μυστήριο” όχι μόνο γιατί είναι αδύνατον να γνώριζε για την υπερμνησία που από παιδί μ' έχει τόσο ταλαιπωρήσει - και που εξασφάλισε πως όσα είπε δε θα ξεχαστούν - αλλά κυρίως γιατί κατάφερε πάλι να με ξεσηκώσει τότε, πάλι μου' δωσε δουλειά να κάνω, όπως τότε στο σχολείο. Να κάνω τι; Δεν ξέρω ακριβώς. Να δημοσιεύσω κάτι απ' όσα μου εκμυστηρεύτηκε; να ψάξω, να βρω, να μιλήσω με όσους την ήξεραν; να πω για κείνην σε όσους δεν είχαν την τύχη να τη γνωρίσουν; Και, σύμπτωση εντυπωσιακή για μένα, πριν πέντε μέρες (τρεις δηλαδή μέρες πριν η ίδια φύγει) μίλησα με τη Γερμανική Σχολή για να ζητήσω αντίγραφο απολυτηρίου, ώστε να δώσω πάλι πανελλαδικές και ν' αρχίσω ξανά νέες σπουδές. Άραγε ψυχανεμίστηκε ποτέ η δασκάλα μου, που όταν βγήκε στη σύνταξη άρχισε να μαθαίνει εντατικά κινέζικα, πόσο βαθιά κι όμορφα με χάραξε, πόσο έχει τη ζωή και την προσωπικότητά μου επηρεάσει;»
Πολλά λόγια και 737 λέξεις για μια μεγάλη Φιλόλογο, με Φ κεφαλαίο.
Το ΔΣ θα την θυμάται πάντοτε με αγάπη, ενώ εκφράζει συλλυπητήρια στους οικείους της.
Και μην ξεχνάτε: Αυτές τις δύσκολες ημέρες: Μένουμε ασφαλείς: Φοράμε μάσκα, κρατάμε τις αποστάσεις και πλένουμε τα χέρια!
