130 χρόνια ΓΣΘ

Μήνυμα του Προέδρου του Συλλόγου Αποφοίτων ΓΣΘ, Νίκου Οικονόμου, για τα 130 χρόνια του Σχολείου:

Σαν σήμερα, στις 13 Φεβρουαρίου του πολύ μακρινού 1888 κτυπούσε για πρώτη φορά το κουδούνι στη Γερμανική Σχολή της Θεσσαλονίκης. Τότε το σχολείο είχε Γερμανούς, Αυστριακούς, Τούρκους και Έλληνες μαθητές, με έντονο το εβραϊκό στοιχείο και στεγάζονταν κάπου στην πλατεία Βαρδαρίου. 130 χρόνια πριν.
Εγώ άκουσα το πρώτο κουδούνι στο σχολείο ένα απόγευμα του Οκτωβρίου του 1973, όταν για πρώτη φορά περπάτησα στην αυλή του κτηρίου επί της Βασιλίσσης Όλγας. Είμασταν τότε καμιά 260 υποψήφιοι για 68 θέσεις. Τον ίδιο δρόμο είχαν διαλέξει πριν από εμένα και τα αδέλφια μου, ο Αντώνης και η Λέττυ. 
Εκεί σε αυτή τη μικρή, αλλά υπέροχη αυλή έκανα τα προκαταρκτικά μαθήματα γλώσσας, εκεί έπαιξα για πρώτη φορά «τσανταλίνα μανταλίνα», εκεί μάτωσα τα πόδια μου στο τσιμεντένιο γήπεδο του μπάσκετ (για χάρη του αγαπητού γυμναστή μας Γαϊτανίδη…), εκεί ένοιωσα τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, εκεί συμμετείχα για πρώτη φορά σε δημοσιογραφική δουλειά γράφοντας για το θρυλικό «Ξεκίνημα».
Eκεί γνώρισα εκλεκτά παιδιά. Τους συμμαθητές μου από την τάξη του 1981, που απεικονίζονται στην επάνω φωτογραφία: τον Γιάννη, τον Τόλη, τον Πέτρο, το Δημήτρη και τον Σπυράκο, που έφυγε νωρίς, καθώς και πολλούς με τους οποίους ήρθα πιο κοντά αργότερα. Τον Γιώργο, τον Χρήστο και τους φίλους στα ΔΣ του ΣΑΓΕΣ (Ορέστη, Μαρία Κ, Ανθούλα, Μαρία Σ., Ευρυπίδη, Θάνο, Χριστίνα, Δήμητρα, Γιώργο, Δημήτρη Γ, Δημήτρη Φ., Σπύρο, Εύα, Ντόρα, Αννα-ελπίζω να μην έχασα κανένα) και φυσικά τη Ζαφειρία, την οποία και παντρεύτηκα ύστερα από αρκετά χρόνια. Εκεί φοιτά πια σήμερα και η Ξένη, η κόρη μας συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση.
Δεν ήταν ένα εύκολο σχολείο. Είχε ζόρι, είχε περισσότερες ώρες λόγω των μαθημάτων στα Γερμανικά, είχε τον δύσκολο συνδυασμό δύο κουλτούρων που δεν ταιριάζουν και πολύ μεταξύ τους, την ελληνική και τη γερμανική. Όμως πάντα ήταν οργανωμένο και φυσικά πειθαρχημένο, ενώ παρά την εσωστρέφεια των Γερμανών με κάποιο μαγικό τρόπο μάθαινε από νωρίς στους μαθητές του ότι εκτός από τη γειτονιά, τη Θεσσαλονίκη και την Ελλάδα υπάρχει η Γερμανία, η Ευρώπη και ο κόσμος ολόκληρος. Ταυτόχρονα απέπνεε ένα δημοκρατικό και φιλελεύθερο πνεύμα, κάτι πολύ σημαντικό ιδιαίτερα την περίοδο της δικτατορίας.
Είχε φυσικά και τις ιδιομορφίες του. Τους Γερμανούς καθηγητές που δεν ήξεραν τι σημαίνει Ελλάδα, αλλά έφεραν μαζί τους ένα διαφορετικό πνεύμα. Τον Kossegg των Γερμανικών, τον Lang με το μεγάλο Dreieck, τον Born της Φυσικής, τον Zuleeg και τον Suergers και πολλούς άλλους. Μπορεί να μην ήταν οι καλύτεροι εκπαιδευτικοί της Γερμανίας, αλλά από αυτούς όλους, αλλά και τη δομή του σχολείου, μάθαινε κανείς πολύ καλά γερμανικά.
Διέθετε βέβαια και πολλούς εκλεκτούς Έλληνες εκπαιδευτικούς, πραγματικούς δασκάλους, κάποιοι από τους οποίους φαίνονται στην κάτω φωτογραφία από τη χρονιά του 1962. Τον Ερμή Γραμματικόπουλο, τον Στέφανο Καραγιάννη, τον Στέφανο Μπαλή, την Μαρία Μπαντή, τον Χρήστο Κουκουσέλη και την Αναστασία Οικονομίδου, που δε ζουν πια, την κυρία Ζώτου, την κυρία Αθανάτου, τον κύριο Κρεμέτη, τον κύριο Ζαχαρόπουλο, τον κύριο Μπριαζούλη και αργότερα την κυρία Σίμου, τον κύριο Καλαϊτζή και την κυρία Καρούλη.
Χάρη σε αυτούς οι μαθητές και οι μαθήτριες του σχολείου απέκτησαν και το ελληνικό αλλά και το γερμανικό απολυτήριο, έχοντας το δικαίωμα προπτυχιακών ή μεταπτυχιακών σπουδών στη Γερμανία. Άνοιξαν τους ορίζοντές τους ταξιδεύοντας στη Γερμανία (με τις εκδρομές ανταλλαγών) και στην Αθήνα (αξέχαστη εμπειρία τα αθλητικά παιχνίδια με την ΓΣΑ!) ή συμμετέχοντας στους υψηλού επίπεδου ομίλους καλλιτεχνικών (οι περίφημες Kunst-AGs). Και τελειώνοντας σχολείο και σπουδές πέτυχαν και διακρίθηκαν. Ο Σταύρος Ανδρεάδης και ο Στέφανος Τζιρίτης στην επιχειρηματικότητα, η Λόλα Τότσιου, ο Ακύλας Καραζήσης, ο Γιάννης Βακαρέλης, η Μαρία Αστεριάδου και ο νεότερος Ζακ Στεφάνου στις τέχνες και τη μουσική, αλλά και εκτός Ελλάδας: ο διπλωμάτης Μιχάλης Χρηστίδης και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Βασίλης Σκουρής στο διπλωματικό σώμα και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, ο Χρήστος Σαμακοβλής στην πανεπιστημιακή έρευνα και ο δοκιμαστής καπνού Δημήτρης Τακβοριάν. 
Πάνω απ’ όλα βέβαια έμαθαν καλά γράμματα, γνώρισαν την αίσθηση της πειθαρχίας και τον σεβασμό για τον διπλανό και τη διαφορετικότητα. Πως θα γινόταν και διαφορετικά άλλωστε; Καθημερινά έβλεπαν στην τάξη πότε Έλληνες και πότε Γερμανούς καθηγητές. Έτσι αντιλήφτηκαν τι εστί διαφορετικότητα και έμαθαν να τη σέβονται. Επίσης βίωσαν και την κοινωνική κανονικότητα: Η δυσκολία του σχολείου και τα χαμηλά δίδακτρα που πάντα είχε χάρη στην επιδότηση του γερμανικού κράτους προσέλκυαν μαθητές που πολύ σπάνια ξέφευγαν από το μέτρο. 
Το ότι σήμερα, 130 χρόνια μετά το πρώτο «ντριν» στο κτίριο του Βαρδάρη και 37 χρόνια μετά από το τελευταίο δικό μου κουδούνι στη Βασιλίσσης Όλγας, ασχολούμαι εθελοντικά πια από τη θέση του προέδρου του Συλλόγου Αποφοίτων με το σχολείο σημαίνει πολλά. 
Νοσταλγία; Σίγουρα. Εκτίμηση; Προφανώς. Πάνω απ’ όλα όμως ευγνωμοσύνη για όσα πήρα και όσα πήραμε από εκεί. 
Με αυτήν την έννοια λοιπόν: Χρόνια πολλά, Deutsche Schule Thessaloniki για τα 130α σου γενέθλια. 
Και vielen Dank.